14. دوره ایمونوتراپی سرطان

Description

ایمونوتراپی یا ایمنی درمانی نوعی از درمان سرطان است که به سیستم ایمنی بدن شما کمک می کند تا با سرطان مقابله کند. ایمونوتراپی از گلبول های سفید خون و اندام ها و بافت های سیستم لنفاوی تشکیل شده است. ایمونوتراپی نوعی درمان بیولوژیکی است. درمان بیولوژیکی نوعی درمان است که از مواد ساخته شده از ارگانیسم های زنده برای درمان سرطان استفاده می کند.

سیستم ایمنی سلاح قدرتمندی در برابر بیماری ها، عفونت ها و سلول های معیوب است. از آنجا که سلول های سرطانی سلول های جهش یافته بدن هستند، همیشه توسط سیستم ایمنی بدن به عنوان مهاجم شناخته نمی شوند. همچنین، سلول های سرطانی چندین روش برای فرار، خاموش کردن یا غلبه بر عملکرد سیستم ایمنی دارند. ایمنی درمانی دسته بندی گسترده ای از درمان های سرطان است که برای تحریک سیستم ایمنی بدن برای شناخت بهتر و مقابله با سرطان طراحی شده است. در ادامه خواهید خواند:

• چگونگی مقابله ایمونوتراپی با سرطان
• انواع ایمونوتراپی
• روش های انجام ایمونوتراپی
• ایمونوتراپی چند وقت یک بار انجام می شود؟
• عوارض جانبی ایمونوتراپی

سیستم ایمنی بدن به عنوان بخشی از عملکرد طبیعی خود، سلول های غیرطبیعی را شناسایی و نابود می کند و به احتمال زیاد، از رشد بسیاری از سرطان ها جلوگیری می نماید. به عنوان مثال، سلول های ایمنی گاهی در تومورها و اطراف آن یافت می شوند. این سلول ها که لنفوسیت های نفوذی به تومور یا TIL نامیده می شوند، نشانه پاسخ سیستم ایمنی به تومور است. افرادی که تومورهای آنها حاوی TIL است، وضعیت بهتری در مقایسه با افرادی دارند که تومورهای آنها حاوی TIL نیست.

حتی اگر سیستم ایمنی بدن بتواند از رشد سرطان جلوگیری کرده یا رشد آن را کند نماید، سلول های سرطانی راه هایی برای جلوگیری از تخریب شدن توسط سیستم ایمنی بدن دارند. به عنوان مثال، سلول های سرطانی ممکن است:

• تغییرات ژنتیکی داشته باشند که باعث شود کمتر در سیستم ایمنی بدن دیده شوند.
• در سطح خود پروتئین هایی داشته باشند که سلول های ایمنی را غیرفعال کند.
• سلول های طبیعی اطراف تومور را تغییر دهند تا در پاسخ سیستم ایمنی به سلول های سرطانی اختلال ایجاد کنند.

این روش درمانی به سیستم ایمنی بدن کمک می کند تا بتواند عملکرد بهتری علیه سرطان داشته باشد.

طبقه بندی ایمونوتراپی

ایمونوتراپی را می توان به صورت فعال، غیرفعال یا هیبریدی (فعال و غیرفعال) طبقه بندی کرد. ایمونوتراپی فعال سیستم ایمنی را هدایت می کند تا با هدف قرار دادن آنتی ژن های تومور به سلول های تومور حمله کند. ایمونوتراپی غیرفعال پاسخ های ضد توموری موجود را افزایش می دهد و شامل استفاده از آنتی بادی های مونوکلونال، لنفوسیت ها و سیتوکین ها می شود.

• ایمونوتراپی محرک

درمان محرک را می توان به اختصاصی و غیر اختصاصی تقسیم کرد. در گزینه اول، فقط سلول‌های خاصی در بدن تحریک می‌شوند و یا سیستم ایمنی تنها در برابر ساختارهای هدف خاصی فعال می‌شود. برعکس، درمان غیر اختصاصی کل سیستم ایمنی را تحریک می کند.

• ایمونوتراپی غیرفعال سرطان

ایمونوتراپی غیرفعال سرطان شامل درمان با آنتی بادی های مونوکلونال است. این به آنتی بادی هایی اشاره دارد که علیه یک ساختار سطحی منفرد (اپی توپ) هدایت می شوند. آنتی‌بادی‌های بدن تنها نقش کوچکی در محافظت در برابر سلول‌های سرطانی ایفا می‌کنند، زیرا سلول‌های سرطانی توسط بدن به عنوان خارجی یا خطرناک شناخته نمی‌شوند. آنتی بادی های مونوکلونال نقش مهمی در تشخیص و درمان سرطان دارند.

آنتی بادی های نشاندار شده را می توان برای شناسایی اپی توپ های خاص و سلول های خاص مرتبط استفاده کرد. این مرحله تشخیصی، اطلاعاتی در مورد اندازه، توزیع و محل بیماری نئوپلاستیک ارائه می دهد. در سال 1997، ریتوکسیماب اولین آنتی بادی مونوکلونال تایید شده برای استفاده درمانی در ایالات متحده بود. آنتی بادی های درمانی به ساختارهای سطحی مخصوص سلول تومور متصل می شوند یا واسطه هایی که مسئول رشد تومور هستند.

یکی از اقدامات آنتی بادی ها مرتبط ساختن سلول های تومور با مجموعه ای است که سیگنال های بازدارنده یا کاهش دهنده رشد را در سلول های تومور ایجاد می کند. اثر دیگر اتصال آنتی بادی ها علیه سیگنال های رشد تومور است به طوری که رشد آنها را مهار یا متوقف میکند.

مهارکننده های چک پوینت ایمنی Immune checkpoint inhibitors، داروهایی هستند که چک پوینت های ایمنی را مسدود می کنند. این چک پوینت ها بخش نرمالی از سیستم ایمنی بدن هستند و از شدت واکنش های ایمنی جلوگیری می کنند. با مسدود کردن آنها، این داروها به سلول های ایمنی اجازه می دهند تا با شدت بیشتری به سرطان پاسخ دهند.

درمان انتقال سلول های T، درمانی است که توانایی طبیعی سلول های T را برای مقابله با سرطان افزایش می دهد. در این روش درمانی، سلول های ایمنی از تومور شما گرفته می شوند. آنهایی که بیشترین فعالیت را در برابر سرطان دارند، در آزمایشگاه انتخاب شده یا تغییر داده شده اند تا بهتر به سلول های سرطانی حمله کرده، در دسته های بزرگ رشد کرده و از طریق سوزن به رگ تزریق شوند.

آنتی بادی های مونوکلونال Monoclonal antibodies، پروتئین های سیستم ایمنی ایجاد شده در آزمایشگاه هستند که برای اهداف خاص روی سلول های سرطانی طراحی شده اند. برخی از آنتی بادی های مونوکلونال سلول های سرطانی را علامت گذاری می کنند تا توسط سیستم ایمنی بدن بهتر دیده شوند و از بین بروند. چنین آنتی بادی مونوکلونالی نوعی روش ایمونوتراپی است.

واکسن های درمانی Treatment vaccines، از طریق تقویت پاسخگویی سیستم ایمنی بدن به سلول های سرطانی، علیه سرطان عمل می کند. واکسن های درمانی متفاوت از واکسن های پیشگیری کننده بیماری هستند.

تعدیل کننده های سیستم ایمنی بدن Immune system، پاسخ ایمنی بدن را در برابر سرطان افزایش می دهند. برخی از این عوامل بر قسمت های خاصی از سیستم ایمنی بدن تأثیر می گذارند، در حالی که برخی دیگر به روشی کلی تر بر سیستم ایمنی بدن تأثیر می گذارند.

داخل وریدی Intravenous: ایمونوتراپی به طور مستقیم به داخل ورید می رود

به صورت دهانی Oral: ایمونوتراپی به صورت قرص یا کپسول به بیمار داده می شود.

موضعی Topical: ایمونوتراپی به صورت کرم روی پوست مالیده می شود. این نوع ایمونوتراپی را می توان برای سرطان های پوست مورد استفاده قرار داد.

Intravesical: ایمونوتراپی به طور مستقیم وارد مثانه می شود.

• نوع سرطان شما و میزان پیشرفت آن
• نوع ایمونوتراپی
• واکنش بدن شما به درمان

ممکن است هر روز، هر هفته یا هر ماه درمان داشته باشید. برخی از انواع ایمنی درمانی به صورت دوره ای انجام می شوند. هر دوره شامل درمان و به دنبال آن، استراحت می باشد. دوره استراحت به بدن شما این فرصت را می دهد تا بهبود یابد، به ایمونوتراپی پاسخ دهد و سلول های سالم جدید بسازد.

ممکن است برای مدت طولانی تحت ایمنی درمانی باشید و عوارض جانبی در هر مرحله در طول و بعد درمان رخ دهد. پزشکان و پرستاران به طور قطعی نمی توانند بدانند که چه عوارض جانبی رخ می دهد و تا چه حد جدی است. بنابراین، بسیار مهم است که بدانید در صورت بروز مشکل بدانید باید به دنبال چه علائمی باشید و چه کاری باید انجام دهید. برخی از عوارض جانبی ایمنی درمانی شامل موارد زیر می باشد:

• درد
• تورم
• قرمزی پوست
• خارش
• جوش و دانه دانه شدن

ممکن است علائمی شبیه به آنفولانزا داشته باشید که شامل موارد زیر است:

• تب
• لرز
• ضعف
• سرگیجه
• حالت تهوع یا استفراغ
• دردهای عضلانی یا مفصلی
• خستگی
• سردرد
• مشکل تنفس
• فشار خون کم یا زیاد

دیگر عوارض جانبی ایمونوتراپی:

• تورم و افزایش وزن در اثر نگه داشتن مایعات
• تپش قلب
• اسهال
• خطر عفونت
• التهاب اندام
• گرفتگی سینوس

جمع بندی

ایمونوتراپی از روش های درمان سرطان است که به سیستم ایمنی بدن در راستای مقابله با سرطان کمک می کند. همانطور که ملاحظه نمودید ایمونوتراپی انواع مختلفی داشته و به روش های مختلفی انجام می شود. این روش درمانی نیز ممکن است مانند سایر روش های درمانی سرطان، عوارض جانبی به دنبال داشته باشد که بسته به وضعیت بیمار و نوع سرطان، نوع ایمونوتراپی و دوز آن متفاوت است.