Description

دوره ایمونوهیستوشیمی

ایمونوهیستوشیمی (IHC)

ایمونوهیستوشیمی تکنیکی است که برای تعیین حضور و سطح پروتئین های سلولی خاص استفاده می شود. IHC بیان پروتئین را با استفاده از آنتی‌بادی‌ های برچسب‌گذاری‌ شده مخصوص اندازه‌گیری می‌کند که می‌توانند به پروتئین‌ های مورد نظر متصل شوند. آنتی بادی با اجزای سلولی تومور مخلوط می شود. پس از مدت زمان معینی، مخلوط شسته می شود و تنها آنتی بادی هایی که به اهداف پروتئینی خود متصل هستند باقی می مانند.

وجود آنتی بادی‌ها را می‌توان با مشاهده نمونه زیر میکروسکوپ تشخیص داد، زیرا نواحی حاوی آنتی‌بادی‌ های متصل رنگ متفاوتی نسبت به نواحی فاقد آنتی‌بادی نشان می‌دهند. نمونه هایی که پروتئین بیشتری دارند، آنتی بادی بیشتری متصل می کنند و بنابراین تیره تر به نظر می رسند. این اجازه می دهد تا آزمایش نه تنها وجود پروتئین بلکه میزان نسبی پروتئین را نیز آشکار کند. نتایج آزمایش بر اساس قدرت رنگ‌آمیزی و درصد سلول‌های رنگ‌آمیزی شده است.

ایمونوهیستوشیمی (IHC) از آنتی بادی ها برای تشخیص آنتی ژن ها در نمونه بافت استفاده می کند. این یکی از تکنیک های آزمایشگاهی است که آسیب شناس ممکن است برای بررسی علائم بیماری پس از بیوپسی استفاده کند. IHC معمولاً برای تشخیص سرطان، پیش‌بینی پاسخ درمانی و تعیین پیامدهای احتمالی (پیش‌آگهی) بیماری استفاده می‌شود.

IHC روشی است که معمولاً مورد استفاده قرار می گیرد زیرا انجام آن ارزان است، به تجهیزات خاصی نیاز ندارد و به طور کلی بسیار دقیق است.

زمان انجام ایمونوهیستوشیمی (IHC):

IHC را می توان برای موارد زیر استفاده کرد:

تشخیص یک بیماری: یک تست IHC به پزشک اجازه می دهد شرایطی مانند: سرطان را تشخیص دهد. همچنین می تواند به پزشک کمک کند تا نوع سرطان (به عنوان مثال، کارسینوم، ملانوم یا سارکوم) و منشا سرطانی را که در حال گسترش است (سرطان متاستاتیک) مشخص کنند.

تعیین پیش آگهی: یک IHC می تواند تعیین کند که سرطان چقدر پرخطر یا تهاجمی است. همچنین می تواند به پزشک کمک کند تا سرطان را مرحله بندی و درجه بندی کرده و بهترین گزینه ها را برای درمان تعیین کنند.

پیش‌بینی پاسخ درمانی: یک IHC می‌تواند ویژگی‌های بافت تومور را شناسایی کند که سرنخ‌هایی درباره نحوه پاسخ سرطان به درمان ارائه می‌دهد. به عنوان مثال، آسیب شناسان می توانند سرطان سینه و پروستات را که احتمالاً در حضور برخی هورمون ها مانند: استروژن و تستوسترون رشد می کنند، شناسایی کنند. این سرطان ها ممکن است به درمان هایی که این هورمون ها را مسدود می کنند (هورمون درمانی) بهترین پاسخ را بدهند.

نظارت بر پاسخ درمانی: تست IHC به پزشک اجازه می دهد تا بر روند درمان و خلاصی بدن از بیماری نظارت کنند.

محققان همچنین IHC را برای توسعه درمان های دارویی جدید انجام می دهند. IHC به محققان کمک می کند تا در مورد نحوه عملکرد کوچکترین قسمت های بدن مانند: سلول ها و مولکول های درون آنها اطلاعات بیشتری کسب کنند.

تشخیص بیماری ها به روش ایمونوهیستوشیمی:

پزشکان معمولاً از IHC برای تشخیص سرطان استفاده می کنند، اما می تواند شرایط دیگری از جمله بیماری آلزایمر، بیماری پارکینسون و دیستروفی عضلانی را نیز تشخیص دهد.

همچنین می توانند پاتوژن هایی را که باعث عفونت می شوند شناسایی کند. اولین رنگ آمیزی موفق IHC در سال 1941 رخ داد، زمانی که محققان (Coons و همکاران) باکتری های مرتبط با ذات الریه (پنوموکوک) را در یک نمونه بافت شناسایی کردند.

روش کار تست:

یک IHC از آنتی بادی ها برای تشخیص آنتی ژن هدف در نمونه بافت استفاده می کند. آنتی ژن هدف یک نشانگر است که نشان دهنده وجود یک بیماری خاص است. اگر آنتی بادی آنتی ژن را تشخیص دهد، به آن متصل می شود. فرآیند اتصال شبیه به قفل (آنتی ژن) و کلید (آنتی بادی) است. اگر آنتی بادی به آنتی ژن متصل شود، نمونه بافت با مشاهده در زیر میکروسکوپ رنگ خاصی را رنگ می کند.

یک پاتولوژیست یک آنتی بادی را به آنزیمی پیوند می دهد که اگر آنتی بادی به آنتی ژن هدف متصل شود، واکنش نشان می دهد. آنتی بادی در صورت وجود به آنتی ژن هدف متصل می شود. اتصال باعث واکنش آنزیم می شود. این واکنش باعث می شود که نمونه بافت در زیر میکروسکوپ به رنگ خاصی رنگ آمیزی کند. برای اینکه نتایج قابل اعتماد باشند، آسیب شناسان باید چندین مرحله را به دقت انجام دهند.

دقت ایمونوهیستوشیمی (IHC):

هنگامی که به درستی و با کنترل های کیفی انجام شود، ایمونوهیستوشیمی یک روش قابل اعتماد برای تشخیص سرطان است. یک مطالعه گزارش می دهد که IHC می تواند محل اولیه سرطان متاستاتیک را با دقت 70 تا 90 درصد به دقت شناسایی کند.

ارتباط ایمونوهیستوشیمی با بیوپسی:

ایمونوهیستوشیمی یکی از انواع روش های آزمایشگاهی است که آسیب شناس ممکن است بر روی نمونه بافتی که برای بیوپسی جمع آوری شده است انجام دهند.

IHC برای آزمایش گیرنده های هورمونی:

اکثر آزمایشگاه‌ها از آزمایش IHC برای بررسی وجود گیرنده‌های هورمونی روی سلول‌های سرطان سینه استفاده می‌کنند. اگر گیرنده های هورمونی وجود داشته باشد، به این معنی است که رشد سلول های سرطانی توسط هورمون های استروژن و یا پروژسترون تامین می شود.

همه آزمایشگاه‌ها از روش یکسانی برای تجزیه و تحلیل نتایج آزمایش استفاده نمی‌کنند.

بایستی به خاطر داشت که هم برای گیرنده های استروژن و هم برای گیرنده های پروژسترون آزمایش انجام شود.

محدودیت های ایمونوهیستوشیمی (IHC):

دستورالعمل استانداردی برای هر مرحله در ایمونوهیستوشیمی وجود ندارد. آزمایشگاه های مختلف از تکنیک های متفاوتی استفاده می کنند، به این معنی که نتایج ممکن است متفاوت باشد.

همچنین، تحقیقات اخیر نشان داده است که همه آنتی‌بادی‌ های موجود برای IHC کاری را که باید انجام می‌دهند (یعنی شناسایی آنتی‌ژن هدف در یک نمونه) انجام نمی‌دهند. اگر مشکلاتی در مورد آنتی بادی ها وجود داشته باشد، آزمایش ممکن است نتایج نادرست را نشان دهد، از جمله:

مثبت کاذب: IHC آنتی ژنی را تشخیص می دهد که وجود ندارد.

منفی کاذب: IHC آنتی ژن موجود را تشخیص نمی دهد.

آزمایشگاه‌ها باید دارای کنترل‌های کیفی باشند تا هر مرحله بافت را حفظ کند و لکه‌ای با کیفیت بالا را تضمین کند. برای بهبود دقت IHC، پاتولوژیست‌ها می‌توانند آنتی‌بادی‌هایی را روی بافتی که حاوی آنتی‌ژن هدف هستند، آزمایش کنند تا قبل از آزمایش یک نمونه بافت ناشناخته، از لکه‌دار شدن آن اطمینان حاصل کنند.

به طور کلی IHC از آنتی بادی ها، برای افشای مواد مضر و میکروسکوپی که باعث بیماری می شوند، استفاده می کند. این تنها یک روش است که به دانشمندان امکان می دهد از آزمایشگاه برای مطالعه، تشخیص و مهمتر از همه مبارزه با سرطان استفاده کنند.